Yazıyı Nasıl Bitirsem

Bir öğretim yılının daha sonuna geldik. Öğrencilerin suratlarında "Sınırda kaldım hocam, takdir kaçıyor" ifadesiyle okul koridorlarında gezmeye başlamaları an meselesi. Bir de mezun edeceklerimiz var tabii. O da işin hüzünlü kısmı. İtiraf etmek lazım, göreve başladığım yıl mezun olan öğrenciler bugün otuzlu yaşların sonuna geldi. Hey gidi günler hey... (hoca, konuyu bir yere bağlayacak dikkat)
Neredeyse çeyrek asır olmuş.
KPSS'nin icat edilmediği, atanamayan öğretmen kavramının pek bir şey ifade etmediği ve her ilçeye bir üniversitenin düşmediği yıllardı.
Tayinim ilk tercihim olan Ankara'ya çıkmış; yeni mezunlar, kura çekimi için Beşevler'deki Şura Salonu'na doluşmuştuk. Kura edebiyat öğretmenleriyle başlayınca çok beklemeye gerek kalmadan kendimi sahnede bulmuştum.
Görevlinin elindeki torbada, kaderimin yönünü çizecek kağıt, torbanın bir köşesinde beni bekliyordu. Elime ilk gelen kağıdı bırakıp diğerini aldım ve görevliye verdim. Kağıdı açtı ve bana "olsun be" der gibi bakıp yüksek sesle okudu: Çalören Lisesi / Şereflikoçhisar.
Atamamın liseye çıkmasına sevinmiştim ki o yıllarda henüz Türkçe öğretmeni - edebiyat öğretmeni gibi bir ayrım yoktu. 8 yıllık kesintisiz eğitime yeni geçilmiş, ortaokullar da kademeli olarak ilköğretime dahil oluyordu.
Daha kararnameler çıkmamıştı ama okulumu gidip görmek istedim ve Ankaralı bir arkadaşıma saf saf sordum.
— Şereflikoçhisar'a nasıl gidilir?
— Otogardan otobüsler kalkıyor.
Ankara Otogarında, bildiğimiz şehirler arası otobüslerden birine bindik. Ankara sınırları içinde süren iki saatlik bir yolculuktan sonra görev yapacağım ilçeye vardık.
İlçeye atanmış kıytırık bir öğretmenden çok kaymakam edasıyla otobüsten inerek tahmin edeceğiniz ikinci soruyu sordum.
(Malumunuz akıllı telefon daha icat olmadığı için öğrenmek için çevrenizdeki insanlarla yüz yüze iletişim kurmak gerekiyordu.)
— Çalören'e nasıl gidilir?
— Otogardan otobüs kalkıyor.
Çok mantıklı nereden kalkacak başka değil mi :)
Ancak başka ayrıntılar da vardı. Birincisi tayinim bir kasabaya çıkmıştı ve kasabanın adı halk arasında Çalören değil, Mezgit'ti. İkinci cevaptan da anlaşılacağı üzere tek bir otobüs vardı o da saat 16.00'da kalkan belediye arabasıydı.
Otobüsün kalkmasına 4-5 saat vardı.
Nasıl denk geldiyse soruyu sorduğum kişi, işime yarayacak başka şeyler de biliyordu. Çalören İlköğretim Okulu Müdürü ilçeye kömür almak için gelmiş ve çarşıda falan lokantada yemekteymiş.Tanışma faslından sonra kömür dolu bir kamyonda, komşu okul müdürüyle Mezgit'e doğru yola çıktık. Yaklaşık 40 dakika süren bir yolculuktan sonra 4 yıl görev yapacağım kasabaya (şimdilerde mahalle) vardık.
Dedim ya neredeyse çeyrek asır olmuş (yirmi küsur yıl demekten daha havalı).
Konuyu burada bir yere bağlayıp bir de mesaj vermek lazım ama... Bilmem ki nasıl bağlasam...
"Hocam seçenekler nedir?" dediğinizi duyar gibiyim.
İşte aklıma gelen "son"lar:
a) İlk görev yeri ve öğrenciler unutulmuyor, ki gerçekten de unutulmuyor. Onların yeri hep ayrı olacak benim için... (duygusal son)
b) İyi ki öğretmen olmuşum, ne kadar mutluyum Allah'ım... (mutlu son)
c) Zaman nasıl da hızlı geçiyor... (acıklı son)
d) Her şey nasıl da hızlı değişiyor, nerede o şevk o heyecan... (şiirsel son)
e) İlk öğrencilerim acaba şimdi nerede, ne yapıyorlar (bu seçenek pek mantıklı olmaz çoğunu facebook'tan takip ediyorum)
f) Biz şanslıydık; KPSS derdi, mülakat stresi, sözleşmeli atanacağım korkusu yoktu (realist son)
g) Şimdiki öğretmenler çok şanslı biz neler çektik... (gıcık son)
Yorumlarınızı bekliyorum, yazıyı en çok oy alan seçenekle bitireceğim:)

Gelmişken bunları da okuyun

Kimim Ben?
Kadın Olmak
Aşk, İhanet, Cinayet vs.
Ölümsüzlük
Bir Tiryakinin Hezeyanları
Medyum Şair!